Het is onwezenlijk. Er zijn geen leerlingen op school. Het is stil. Het lijkt wel vakantie, maar vergis je niet, dit is geenszins het geval. Het is eerder zo dat onze school een transformatie heeft (moeten) ondergaan. Alles gaat nu digitaal. Dat was voordien ook al het geval. Er werd al eens een oefening 'in the cloud' gemaakt of een taak geüpload. Nu gaat echt álles virtueel en is het onze enige, echte lesrealiteit ... Het is wennen, we missen het menselijke contact tussen leerlingen, tussen leraren en leerlingen, bij het personeel onderling.

Toch is het verrassend hoe we erin slaagden ons zo snel te reorganiseren, want, geef toe, de beslissing van de overheid kwam er wel erg plots aan. Tijdens de krokusvakantie - nog niet zo heel lang geleden - kwamen er meldingen dat er, na China, nu ook in Italië iets 'aan de hand was'. Op 2 maart gingen we met z'n allen vlotjes weer naar school, maar daarna kwamen we in een echte stroomversnelling terecht. Na twee weken school, op vrijdag de dertiende, kwam al het bericht: "Scholen blijven enkel open voor noodopvang". Onze leerlingen van het zesde jaar hadden zich hun 100-dagen echt wel anders voorgesteld. Ze werden naar huis gestuurd. De school moest dringend opnieuw georganiseerd worden.

De crisiscel - directie, zorgteam, enkele leraren en de internaatsbeheerder - vergaderden met spoed. De richtlijnen van onze overheid stroomden binnen. De school nam al vlug een heel duidelijk standpunt in en handelde daarmee meteen volledig naar de geest van de maatregelen. De leerlingen werden per graad door de directie toegesproken. De zaak was ernstig. "Vanaf maandag wordt er geen les meer gegeven", was de boodschap. Meteen merkten we ook bij de leerlingen grote bezorgdheid. Ze zaten met veel vragen. Hoe moest het nu verder? Wat met de lessen, en de proefwerken en de plannen voor het 3de trimester? Er werd toen nog wel in opvang voorzien, maar geen enkele leerling meldde zich de volgende maandag. En die vragen? Als je ze nu opnieuw leest, lijken ze overbodig, zoveel is ondertussen duidelijk. Na één week ervaart elk van ons de situatie als heel ernstig.

Gelukkig gaat het leven gewoon voort. Ook voor de school. Iedereen begrijpt meteen dat het geen vakantie is. Via het digitale leerplatform Smartschool krijgen de leerlingen taken en opdrachten, de oudere leerlingen verwerken hier en daar al wat nieuwe leerstof. Uiteraard niet té veel, maar toch moet er elke dag wat gewerkt worden. Dit is ook goed en niet alleen om verveling te voorkomen. Via de digitale agenda plannen de leerlingen hun werkzaamheden. Voor de leraar is het soms wel wat aanpassen. Hij staat nu niet meer voor de klas, toch niet letterlijk. Het is zoeken naar de gepaste instrumenten, maar ook onze leraren leren vlug. Nieuwe tools worden ontwikkeld en ingezet.

Videoconferencing is vandaag plots onmisbaar. Leerlingen praten met hun vakleraar via Smartschool Live. Ze zien mekaar ook. Je kan niet geloven hoe belangrijk ze dit vinden. Plots zie je leerlingen heel professioneel aanmelden. Dit is niet evident in Facebook- en Tiktok-tijden. Het wekelijkse klasuurtje met de klasleraar krijgt zo ook een spreekwoordelijke upgrade. Ook de zorgleraren zijn vlot bereikbaar voor een telefonische babbel of via Smartschool.

En toch moet de school voortdurend de vinger aan de pols houden. We moeten leerlingen en ouders blijven informeren. Contact houden is belangrijk, ook in moeilijke tijden. Leerlingen die niet online verschijnen, worden even opgebeld. We vragen dan of er wat scheelt, of er een probleem is. Er is een noodnummer geopend waarlangs leerlingen en ouders meteen in contact komen met de schooldirectie. Een boek ophalen op school? We regelen dat. Leerlingen die thuis niet online kunnen, krijgen het aanbod om op school te werken, alleen en op afstand, dat moet nu zo. Geen internet thuis? Via de school kan de leerling een paswoord krijgen om gratis in te loggen op het Telenet-netwerk. Het is belangrijk dat we iedereen ondersteunen en dat er geen leerlingen achterop geraken.

En wat brengt de toekomst? Het is heel lastig om daar nu op te antwoorden. We beslisten al om geen proefwerken te organiseren, ook niet kort na de paasvakantie. Ook reizen en uitstappen zijn geschrapt. We hebben lestijd nodig. Inschrijven voor volgend schooljaar zal ook digitaal kunnen, op afstand. We ontmoeten mekaar dan later wel. Op heel wat vragen kunnen we vandaag nog niet antwoorden. We moeten even afwachten en voorlopig doen waar we goed in zijn: lesgeven en leerlingen ondersteunen. De woorden 'onderwijzen' en 'zorgen' uit ons pedagogisch project blijven ongelooflijk cruciaal, zeker in tijden van 'social distancing'.

Het zal fijn zijn als we mekaar weer kunnen ontmoeten. We miss you! Tot binnenkort ...