Op 29 en 30 april trokken we met alle vijfdejaars naar Parijs. Om even te proeven van die magische stad. Om te voelen hoe boeiend en inspirerend zo’n plaats kan zijn voor de mens. Om achteraf zin te krijgen in nog meer van dat, om er ooit terug te keren, alleen, met vrienden, met de kinderen, wie weet …
We hadden geluk, want het weer zat mee. De bussen waren mooi op tijd. En de ‘gilets jaunes’ waren thuisgebleven.
Défense, Place Vendôme, Arc de Triomphe, Invalides, Tuileries, Notre-Dame (ja, gelukkig stond ze er nog …), Tour Eiffel, Pompidou, Orsay, Rodin, Montmartre, Concorde, Quai Branly … Namen die klinken, worden plots beetje bij beetje werkelijkheid. Feeërieke beelden, onvoorstelbare uitzichten bij valavond, terwijl duizenden lichtjes plots beginnen te schitteren. Beter kan je het zelf niet verzinnen. ‘Le mur des je t’aime’, Dalida, Place du Tertre …
En effet, ajoutez deux lettres à Paris … C’est le paradis. (Jules Renard)